|
|
Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α
|
|
|
Μια από τις ιστορίες της Σπηλιάς, ενδεικτική του πόσες και πόσο διαφορετικές ομάδες ανθρώπων έδρασαν ή δρουν στο χώρο αυτό, είναι και τούτη: ξημέρωμα στις 21/2/89, βρήκα μέσα στη Σπηλιά μερικούς κάλυκες από πιστόλι των 9mm. Είδα πως είχαν στήσει για στόχο ένα φύλλο μπετοφόρμ, που άλλοι είχαν φέρει από το παράπηγμα απέξω [βλ. εδώ, σημ. 43]. Έψαξα και στη σήραγγα Ι, και βρήκα κάμποσους κάλυκες ακόμη. Θυμήθηκα ότι τη νύχτα 4 προς 5 Οκτωβρίου 1988, σε νυχτέρι με τον Π.Μ., είχαμε ακούσει πυροβολισμούς από μια περιοχή ανατολικά της Σπηλιάς. Αλλά και παλαιότερα, στις 7/6/84, ευρισκόμενος ΒΔ της Σπηλιάς, άκουσα πυροβολισμούς και κάποια σφαίρα αποστρακίστηκε και σφύριξε κοντά μου.[1]
Νόμισα λοιπόν ότι πρόκειται για κάτι παρόμοιο· κάποιος δηλαδή που κατείχε όπλο νομίμως ή μη, πήγε στο βουνό να ρίξει κάνα δυο γεμιστήρες.[2] Αποδείχτηκε όμως ότι δεν ήταν έτσι. Οι άγνωστοι επανήλθαν και εξασκούνταν επί τακτικής βάσεως (εννοείται πάντοτε νυχτερινές ώρες), άλλοτε στη Σπηλιά και άλλοτε στο τούνελ.[3] Έστηναν αυτοσχέδιους στόχους, συνήθως διάφορες λαμαρίνες από τα σκουπίδια των έργων.
Από τους πολλούς στόχους σώζεται μόνον αυτός (τμήμα σωλήνα παροχής πεπιεσμένου αέρα, μετασκευασμένο σε διανομέα). Αριστερά, τότε, με τη συγκομιδή της ημέρας, και δεξιά, πάνω από 17 χρόνια αργότερα.
Σύντομα κατάλαβα πως οι πιστολέρος δεν ήταν συνηθισμένη περίπτωση, αφού άρχισαν να χρησιμοποιούν και άλλων τύπων όπλα. Για να ξέρω με σιγουριά αν έχουν ξανάρθει, μάζευα τους κάλυκες που άφηναν και παράλληλα μετρούσα τις τρύπες στους στόχους.
Παρόλες τις προφυλάξεις μου, ήταν αναμενόμενο ότι βάσει πιθανοτήτων θα συναντιόμασταν, αφού κι εγώ κι εκείνοι συχνάζαμε στη Σπηλιά παρόμοιες ώρες. Ευτυχώς όμως, ήταν παρά τρίχα! Τα μεσάνυχτα 29 προς 30 Απριλίου 1990, με τον Π.Μ., πήγαμε στη Σπηλιά (εννοείται ότι πρώτα ελέγξαμε την περιοχή βγαίνοντας στο χείλος από πάνω). Τριγυρίσαμε λίγο [4] κι έπειτα κατηφορίσαμε με το αυτοκίνητο τον αρχαίο δρόμο στρίβοντας μετά την πύλη προς λατομεία Μοσχού (στην οδό 10 κατά το τοπογραφικό διάγραμμα Κορρέ). Το αφήσαμε δυτικά από το "Σπίτι των Νάνων" και συνεχίσαμε με τα πόδια στο δάσος. Ώσπου να γυρίσουμε στο αυτοκίνητο η ώρα είχε πάει 1:30. Κουβεντιάσαμε λίγο και, ακριβώς τη στιγμή που το χέρι του φίλου έπιασε τα κλειδιά για να ξεκινήσει τη μηχανή, είδαμε μερικά μέτρα μπροστά μας κάτι να κινείται. Αυθόρμητα (παραβιάζοντας σχετικό κανόνα), άναψε τους προβολείς. Ήταν μια νεαρή γάτα!
Καθυστερήσαμε 2 - 3 λεπτά συζητώντας για το πώς βρέθηκε εκεί και τι είδους οιωνός ήταν αυτός. Και τότε, ακούσαμε τον πρώτο πυροβολισμό![5] Διότι εντωμεταξύ είχαν έρθει στη Σπηλιά οι πιστολέρος και, νομίζοντας πως είναι μόνοι, άρχισαν την προπόνηση.[6] Λόγω της απόστασης, της διαμόρφωσης του εδάφους, κι επειδή έριχναν σε κλειστό χώρο, αν η μηχανή είχε πάρει μπρος θα ήταν αδύνατον να τους έχουμε ακούσει.
Μάταια περιμέναμε μήπως φύγουν σύντομα. Ενώ υπήρχαν κενά ησυχίας μέχρι μισή ώρα, άρχιζαν και πάλι να πυροβολούν. Η αβεβαιότητα δε μας επέτρεπε να ρισκάρουμε. Έτσι, θεωρώντας δεδομένο πως ο δρόμος επιστροφής ήταν πίσω μας αποκλεισμένος, αναγκαστήκαμε να διαφύγουμε από τον νταμαρόδρομο (που από εκεί και κάτω ήταν βατός μόνο για ερπυστριοφόρα οχήματα, οδός 10 κατά το τοπογραφικό διάγραμμα Κορρέ) κατηφορίζοντας σβηστοί μ' ένα Opel Record station wagon! Σ' ένα σημείο μάλιστα, και γι' αρκετά μέτρα, είχε γίνει κατολίσθηση κι αναγκαστήκαμε να μετακινήσουμε μεγάλες πέτρες χτίζοντας εκατέρωθεν πέρασμα ίσα-ίσα για τους τροχούς με απόλυτη ησυχία! Φτάσαμε στο τέρμα της οδού Περικλέους στις 4:15, ευχαριστημένοι τελικά αφού δεν είχαμε χρησιμοποιηθεί ως στόχοι.
Όπως αποδείχτηκε, ούτε η θέση όπου περιμέναμε να φύγουν ήταν ασφαλής: δύο χρόνια μετά, στις 28/4/92 (στην επέτειο δηλαδή), διαπίστωσα πως είχαν κάνει σκοποβολή και στα ερείπια των λατομικών εγκαταστάσεων, μπροστά στο "Σπίτι των Νάνων"! Και η πατίνα που είχαν οι κάλυκες έδειχνε ότι βρίσκονταν εκεί από τότε.[7]
«Ήταν προφανές ότι κάποιοι πυροβολούσαν συστηματικά για χρόνια σε διάφορα σημεία γύρω από τη Σπηλιά, αλλά και μέσα σ' αυτή, καθώς και στις εσωτερικές τεχνικές σήραγγες, ιδίως την αριστερή και πιο βαθιά [την Ι] (...) δε φαινόταν να είναι περιπτώσεις κάποιων που πυροβολούν για σκοποβολή ή απλώς για την πλάκα του πράγματος, όπως κάνουν πολλοί. Η διασπορά των καλύκων έδειχνε πιο συγκεκριμένη χρήση». (Πέρα από το Αίνιγμα της Πεντέλης, σ. 340-1)
Δε γνωρίζω ποια χρήση υπονοεί. Η άποψή μου είναι ότι γινόταν εκπαίδευση κάποιων στη χρήση όπλων (αρχικά τα αποτελέσματα της σκοποβολής έδειχναν όντως αρχάριους [8]). Αυτή η δραστηριότητα [9] των άγνωστων σκοπευτών τερματίστηκε τον Ιούνιο 1990 (ως φαίνεται πήγαν διακοπές κι όταν γύρισαν βρήκαν εγκατεστημένο το εργοτάξιο των Δομικών Έργων, οπότε άλλαξαν στέκι). Στο διάστημα αυτό (16 μήνες) οι διαπιστωμένες επισκέψεις τους ήταν τουλάχιστον 23 και οι κάλυκες που μάζεψα ήταν 609.[10]
Η συγκομιδή μου. Στην ένθετη οι κάλυκες που βρέθηκαν μέσα στην κούκλα του 1992. (Ήταν όλοι ένας από κάθε διαμέτρημα που είχα μαζέψει, αλλά υπήρχε κι ένας των 7.65, ο δεύτερος από αριστερά).
Αν σκεφτούμε ότι τώρα ξέρω πως και κάποιοι άλλοι συχνοί επισκέπτες είχαν μαζέψει κάλυκες, αλλά και οι πιστολέρος πρέπει να μάζευαν ορισμένους από τους κάλυκές τους [11] (αφού συχνά υπήρχαν καινούργιες τρύπες στους στόχους χωρίς να υπάρχει κανένας κάλυκας), ποιος ξέρει πόσες βολές έκαναν!
Τα ίχνη των βολίδων στα τοιχώματα της Σπηλιάς είναι ευκρινώς ορατά σήμερα, αλλά λίγοι τα προσέχουν. Τα περισσότερα είναι ~51 μέτρα από την είσοδο, ακριβώς απέναντί της, αριστερά της μεγάλης καπνιάς [12] και μερικά αριστερά μέσα από το στόμιο (διακρίνονται σε ύψος 2,5-3 μέτρων).
Μερικά από τα σημάδια στα τοιχώματα της Σπηλιάς. Στην ένθετη, κοντινό πλήγματος από 45άρι.
Όσο για το ποιοι μπορεί να κατείχαν τέτοιο ποικίλο οπλοστάσιο μόνο εικασίες μπορώ ν' αναφέρω. Αρχικά, λοιπόν, υπέθεσα ότι πρόκειται για κάποια τρομοκρατική ομάδα. Διότι 45άρια πιστόλια δεν κυκλοφορούσαν πολλά στην πιάτσα. Ως ενισχυτικό της υπόθεσης αυτής, ήρθε η σύμπτωση: 21/2/89 βρήκα τους πρώτους κάλυκες, στις 22/2 η 17Ν τοποθέτησε εκρηκτικούς μηχανισμούς σε ορισμένα ακατοίκητα σπίτια στο Κολωνάκι, στο Χαλάνδρι και στα Βριλήσσια.[13] Όλοι απόρησαν με την επιλογή τους. Η δικαιολόγηση της ενέργειας έγινε με την προκήρυξη που ακολούθησε (22/2/89): διαμαρτύρονταν για το πρόβλημα στέγης και τα υψηλά ενοίκια, την ώρα που υπήρχαν κλειστά σπίτια! (Μάλιστα, έξω από το ένα σπίτι περνούσα επί χρόνια πεζή κάθε φορά που πήγαινα στην Πεντέλη! «...μια σχετικά μικρή μονοκατοικία, σκέτο ερείπιο στο Χαλάνδρι, που νοικιάζεται με το ασήμαντο ποσό των 200.000 δραχμών μηνιαίως»). Νομίζω πως η απόσταση από τη δολοφονία του σταθμάρχη της CIA μέχρι την καταγγελία των συμφεροντολόγων ιδιοκτητών είναι αστρονομική. Όμως όλα εξηγήθηκαν μετά τη σύλληψή τους, όταν μάθαμε ότι νεόκοπα μέλη έβαζαν τις πρώτες τους βόμβες σε εύκολους στόχους, για να πάρουν το βάπτισμα του πυρός εκ του ασφαλούς και να δοκιμαστούν οι ικανότητές τους (βλ. Α. Παπαχελά, Τ. Τέλλογλου, Φάκελος 17 Νοέμβρη, «Για το οργανωτικό», σ.134, «η βοηθητική περίοδος» σ. 140).
Η ένσταση πως οι άγνωστοι της Σπηλιάς δεν έδειχναν τον επαγγελματισμό της 17Ν, αφού δεν εξαφάνιζαν σχολαστικά τα ίχνη τους, είναι ισχυρή.[14] Ωστόσο, βασίζεται σε δικές μας νόρμες κι όχι στο πώς σκέφτονταν και δρούσαν εκείνοι. 'Αλλωστε, τους δικαίωσε η εξέλιξη, κι αυτή δεν οφειλόταν στα καλά τους άστρα. Τείνω να πιστέψω πως αν τύχαινε να τους δει κάποιος, και μάλιστα αστυνομικός, πάλι τίποτε δε θα είχε γίνει. Διότι γενικώς κανείς δεν ενδιαφέρεται για τίποτε − αλλά και δε θέλει να μπλέξει. Ήμουν παρών σε δύο περιπτώσεις όπου αναρριχητές έδειχναν κάλυκες σε αστυνομικούς, κι αυτοί μόνο που δε χασμουριόντουσαν. Σε άλλες τρεις περιπτώσεις ανέφερα δοκιμαστικά ορισμένα στοιχεία σε αστυνομικούς που είχαμε γνωριστεί καλύτερα επιτόπου. Έδειξαν ενδιαφέρον, όχι όμως ως αστυνομικοί αλλά όπως θα έκανε ο καθένας μας, και κράτησαν όσα είπαμε για τον εαυτό τους.[15] Ακόμη κι αν θέσουμε την υποψία περί 17Ν στην άκρη,[16] πάλι ήμουν σχεδόν βέβαιος πως οι άγνωστοι ανήκαν σε τρομοκρατική ομάδα παρά σε παράνομο μηχανισμό νόμιμου κόμματος, κι αυτό επειδή υπήρξαν και άλλα ευρήματα που προτιμώ να μην αναφέρω εδώ. (Κατά κανόνα από κάθε εξιστόρηση παραλείπω κάποιο στοιχείο, ώστε να μπορώ να ελέγχω την αξιοπιστία εκείνου που ενδεχομένως θα μου πει ότι γνωρίζει κάτι για την υπόθεση).[17]
Αυτό, για να πάρετε μια ιδέα.
Τότε, ποιοι ήταν; Προετοιμάζονταν για κάτι συγκεκριμένο; Το πραγματοποίησαν; Πρέπει να υπενθυμίσω πως το τέλος της χρονικής περιόδου που μας απασχολεί συμπίπτει με 2 υποτιθέμενες οργανώσεις 17Ν, των οποίων οι προκηρύξεις κυκλοφόρησαν παράλληλα με αλληλοκατηγορίες. Έτσι, το δικαστήριο έφτασε στο σημείο να ρωτά τους κατηγορουμένους ποιες προκηρύξεις αναγνωρίζουν (οπότε 6 θεωρήθηκαν πλαστές). Αυτή η "διάσπαση" ήταν πραγματική; Ήταν προβοκάτσια των διωκτικών αρχών, όπως υποστηρίζει η προκήρυξη με ημερομηνία 20/11/90,[18] ή κάτι άλλο;[19] Ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε. Επομένως, το ζήτημα παραμένει ανοιχτό.
Μεταγενέστερα, όταν έγινε η σύλληψη μιας άλλης παρέας, σκέφτηκα ότι πιθανότατα αυτοί ήταν οι πιστολέρος. Πρώτον, γιατί έδρασαν στην ευρύτερη περιοχή,[20] δεύτερον, γιατί ο επικεφαλής ως οπλουργός είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί πολλούς τύπους όπλων, και τρίτον, παρόλο που τυπικώς ανήκαν στον υπόκοσμο, ο ίδιος επέμενε πως εκτός άλλων πληροφοριών είχε μερικές και για το χώρο της τρομοκρατίας (την αυτή εποχή κυκλοφορούσαν από πολλές πλευρές κάποια υπονοούμενα περί τρομοκρατικών ομάδων μαϊμούδων). Το βέβαιο είναι ότι τα μέλη της προαναφερθείσας παρέας αναγνωρίστηκαν χωρίς αμφιβολίες από πολλούς μάρτυρες ως δράστες μιας από τις μεγαλύτερες (σε ποσό) ληστείες (1991). Όμως, δικάστηκαν και αθωώθηκαν. Ποιοι καταδικάστηκαν για τη συγκεκριμένη ληστεία; Μα... η 17Ν! Μετά την επίμαχη περίοδο 1989-90 (χρήση της Σπηλιάς ως πεδίου βολής), έγινε το 1992 και η σκοτεινή δολοφονία ενός ψυχιάτρου, που κατά τις δημοσιογραφικές πληροφορίες διέθετε επίσης πλούσιο οπλοστάσιο. Η δολοφονία αποδόθηκε αρχικά και πάλι στους προηγούμενους, υπήρξε καταδικαστική απόφαση, όμως ύστερα από χρόνια ακολούθησε και πάλι αθώωση. Παράλληλα με όλα αυτά, υπάρχει εμπλοκή κι ενός άλλου προσώπου, που επίσης κατηγορείται για πολλά και διάφορα (όπως εμπόριο όπλων) και φυλακίζεται. Κι αυτός ισχυρίζεται πως έχει πληροφορίες για τη 17Ν.[21]
Ίσως αυτό που συνδέει όλα τούτα να είναι οι υψηλές χρηματικές αμοιβές για κάθε πληροφορία σχετικά με την τρομοκρατία. Αλλά πάλι, ποιος ξέρει; Όπως είπαμε, πολλές διαφορετικές ομάδες έχουν αφήσει το στίγμα τους στη Σπηλιά,[22] όχι όμως και την αδιαμφισβήτητη ταυτότητά τους, και υπάρχουν νήματα που συνδέουν κάποιες από αυτές, αλλά η 11η εντολή Ου μπλέξεις είναι εκ των ων ουκ άνευ.[23]
Έκτοτε, μόνο αστυνομικοί ρίχνουν πού και πού καμιά πιστολιά [24] ή κάποιοι ιδιώτες που σχεδόν κάθε φορά είναι διαφορετικοί.[25] Όμως, παρόλο που από τότε τα πιστόλια που κυκλοφορούν είναι αμέτρητα, οι κάλυκες που έχω μετρήσει είναι πολύ λιγότεροι. Ιδού η σύγκριση, για να γίνει κατανοητή η διαφορά των μεγεθών: σε 16 μήνες στην περιοχή Σπηλιάς 609 κάλυκες έναντι 400 καλύκων στα επόμενα 15 χρόνια σε όλο το βουνό![26]
Κάποιες από τις πιστολιές είχαν και μια απρόβλεπτη παρενέργεια:
«Προ καιρού, ένας συνεργάτης έκανε ένα πείραμα στην περιβόητη σπηλιά του Νταβέλη στην Πεντέλη. 'Αφησε εκεί ένα ολόκληρο βράδυ ένα κρυμμένο μαγνητόφωνο που ενεργοποιείτο όταν ακουγόταν κάποιος ήχος. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Η κασέτα γέμισε με περίεργους ρυθμικούς κρότους, ανθρώπινες φωνές, συριγμούς και ήχους μηχανών καθώς και έναν παράξενο ήχο που έμοιαζε πολύ με εκείνον που είδαμε να περιγράφεται σαν "αργαλειός"...» (Θανάσης Βέμπος, Οι πύλες του αλλόκοσμου, εκδ. Μάριος Βερέττας, σ. 452)
Για τους άλλους ήχους δεν μπορώ να πω, γιατί δεν τους άκουσα. Όμως, εδώ
(Ανάλυση σε τρίτο επίπεδο: https://www.iranon.gr/PENTELI/PENTELI7TEXT.htm#1),
εκτός από τις φωνές −που δε διαφέρουν σε τίποτε από τις κραυγές που συνηθίζει να βγάζει μια ευάριθμη κατηγορία επισκεπτών μόλις μπαίνει στη Σπηλιά− άκουσα τους «ρυθμικούς κρότους». Το περίεργο δεν είναι οι κρότοι, αλλά το πώς ο καθένας ακούει ό,τι θέλει: άλλος άκουσε να χτυπούν τενεκέδες κι άλλος πέτρες. Εγώ πάλι δεν έχω καμία αμφιβολία πως ήταν πυροβολισμοί − λόγω κτηθείσης εμπειρίας, βλέπετε. (Αν κάποιος δεν πείθεται, ας εξηγήσει τι ήταν το χαρακτηριστικό σφύριγμα της τελευταίας σφαίρας που αποστρακίστηκε). Αφού η εγγραφή έγινε το καλοκαίρι 1997, προφανώς οι πιστολιές ρίχτηκαν από κάποιον μεμονωμένο.
|
[προσθήκη] Έμαθα και άλλες δύο περιπτώσεις όπου κάποιοι έκαναν ανεξάρτητα το ίδιο, όμως στα μαγνητόφωνά τους δεν καταγράφηκε τίποτε το αξιοπερίεργο. |
Με τους κάλυκες σχετίστηκε κι ένα άλλο είδος ευρημάτων:
«Σε εκείνη την επίσκεψή μας [Απρίλιος 1983] επίσης και στον εξωτερικό χώρο της σπηλιάς λίγο μακριά από την είσοδο, βρήκαμε μερικά κομμάτια από βλήματα αντιαρματικού ΠΑΟ. Αντικείμενα που και γι' αυτά δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση για το πώς βρέθηκαν εκεί». (Μάκης Νοδάρος, Το αίνιγμα της σπηλιάς του Νταβέλη στην Πεντέλη, Ανεξήγητο, τ. 30, σ. 14, 1987)
Να διευκρινίσουμε πως αυτά που παρουσιάζονται στη συνοδευτική φωτογραφία δεν ήταν «βλήματα ΠΑΟ» (το αριστερό αντικείμενο, μάλιστα, είναι "ποτήρι" γεωτρύπανου!), αλλά 2 κεφαλές από εκτοξευμένες εκπαιδευτικές ρουκέτες bazooka [27] των 3,5 ιντσών (χωρίς γόμωση).
«...τι δουλειά είχαν οι αντιαρματικές ρουκέτες το 1982 και το 1983 στη Σπηλιά, οι οποίες είχαν χρησιμοποιηθεί εκεί (...) Ούτε και θα μπορούσαν να είναι της 17Ν, αφού οι πρώτες σχετικές κλοπές που είχε κάνει η οργάνωση αυτή, στο Συκούριο και στο Πολεμικό Μουσείο, έγιναν χρόνια αργότερα, το 1989 και 1990».[28] (Πέρα από το Αίνιγμα της Πεντέλης, σ. 150)
«Ποιος έριχνε με αντιαρματικούς εκτοξευτές και με ημιαυτόματα πιστόλια ή υποπολυβόλα, και γιατί;» (αυ. σ. 341)
Οι κάλυκες ήταν τουλάχιστον μια οκταετία μεταγενέστεροι των ρουκετών. Ίσως να μη σχετίζονται. Όπως και να 'χει, το ότι η κλοπή στην 361 ΠΑΠ (Προκεχωρημένη Αποθήκη Πυρομαχικών) του Συκουρίου έγινε το 1989 αποδεικνύει μόνον πως οι συγκεκριμένες ρουκέτες της Σπηλιάς δεν προέρχονταν απ' αυτή την παρτίδα. Θα μπορούσαν να είναι προϊόντα άλλης κλοπής που δεν ανακοινώθηκε ποτέ (πράγμα που συμβαίνει κατά κανόνα στο στρατό), γιατί δεν υπήρξε ανάγκη να το κάνουν. Βέβαια, η μπλε κεφαλή με τα λευκά γράμματα και ο μπλε (dummy Μ-405) πυροσωλήνας έχουν τα ενδεικτικά χρώματα της εκπαιδευτικής ρουκέτας (Practice, 3.5΄΄, M29A2), οπότε γιατί να κλαπούν; Ενώ αυτές που "απαλλοτρίωσε" η 17Ν, είχαν πλήρη γόμωση και τον αντίστοιχο χρωματισμό: λαδί με κίτρινα γράμματα (Rocket, HEAT − High Explosive Anti-Tank−, 3.5΄΄, M28A2).
Μία από τις ρουκέτες. Στην ένθετη η χρονολογία κατασκευής 1951 πάνω στον πυροσωλήνα. Στην πάνω ένθετη, η επιχειρησιακή ρουκέτα.
Δυστυχώς η δίκη της 17Ν δεν πήρε τη δημοσιότητα που περιμέναμε, ώστε να λυθούν κάποιες απορίες, αλλά ούτε και απασχόλησαν τους παράγοντες της δίκης τέτοιες λεπτομέρειες.[29] Ειπώθηκε μόνο πως έκαναν τις δοκιμαστικές τους βολές με το μπαζούκα στον Ραμνούντα (άλλος είπε Βραυρώνα) και στον Ασπρόπυργο.[30] Σίγουρα, το 1951 (για την ακρίβεια, 10 Σεπτεμβρίου 1951), που αναφέρει και ο Μπαλάνος ως χρονολογία κατασκευής μιας ρουκέτας (βλ. αυ. σ. 150), φαίνεται ότι τις κάνει πολύ "αρχαίες", αλλά δεν κάνει λιγότερο πιθανή τη σύνδεση με 17Ν. Διότι οι ρουκέτες του Συκούριου ήταν κατασκευής 1954, και ήδη αποσυρμένες.
«Τουλάχιστον μία από αυτές [τις αντιαρματικές ρουκέτες] είχε χρησιμοποιηθεί πολύ πρόσφατα, όταν τη βρήκαμε, με θέση βολής από την είσοδο της Σπηλιάς προς τα μέσα, προς τον απέναντι εσωτερικό βράχο, όπου και υπήρχαν τα σχετικά ίχνη της πρόσκρουσης». (αυ. σ. 339-40)
Δεν ξέρω το «πολύ πρόσφατα» τι χρόνο προσδιορίζει. Γιατί τον Απρίλιο 1981 είχα ήδη καταγράψει 6 ρουκέτες σε διάφορα σημεία εντός κι εκτός Σπηλιάς, άρα είχαν εκτοξευτεί προγενέστερα. Η δε 7η ρουκέτα που βρήκα στις 23 Οκτωβρίου 1987 έδειχνε της ίδιας ηλικίας με τις προηγούμενες. Όσο για τα ίχνη της πρόσκρουσης ελπίζω να μην εννοεί τη μεγάλη καπνιά πριν από την είσοδο για τη λίμνη, γιατί αυτή οφείλεται στην καύση ελαστικού αυτοκινήτου.
'Αλλα δύο κομμάτια από ρουκέτες. Αριστερά, κινητήρας. Δεξιά, κεφαλή.
Αλλά σε ποια κατηγορία να καταχωρίσουμε το αντικείμενο της επόμενης φωτογραφίας; Σε "σκανταλιά" κάποιου, που διάβασε το βιβλίο του Μπαλάνου, ή σε κοσμικό αστείο;
Στρατιωτάκι με εκτοξευτή μπαζούκα σε στάση βολής πάνω στο τοιχάκι της τρίτης στέρνας έξω από το στόμιο της Σπηλιάς, σημαδεύει προς το εσωτερικό της!
Πάντως, με τις ρουκέτες της Σπηλιάς συνέβη το εξής αξιοσημείωτο: όπως είπαμε, το 1981 είχα καταγράψει 6 τεμάχια.[31] Στη συνέχεια άλλαζαν θέσεις αρκετές φορές, επανέρχονταν στις αρχικές τους θέσεις, και στα επόμενα δύο χρόνια (δηλαδή μέχρι το 1983) μία μία εξαφανίστηκαν.
Επτά χρόνια μετά τον εντοπισμό τους, στις 25 Οκτωβρίου και στις 15 και 29 Νοεμβρίου 1988, έπεσα κυριολεκτικά πάνω σε 3 τμήματα ρουκετών. Δεν ήταν καινούργια· οι σημειώσεις μου αποδείκνυαν πως ήταν από τα παλιά.[32]
Να τα τρία κομμάτια που ξαναβρήκα. Ανάμεσά τους έβαλα ένα άλλο εξάρτημα γεωτρύπανου ως αναφορά στη φωτο του Νοδάρου. (Αυτά τα κομμάτια είναι και στις προηγούμενες δύο φωτογραφίες, όμως εδώ τα βλέπουμε σχεδόν 19 χρόνια νωρίτερα).
Μάλιστα το πρώτο απομεινάρι (ένας κινητήρας, η σωλήνα δηλαδή με το προωθητικό γέμισμα) βρέθηκε ακριβώς στο σημείο που ήταν τον Απρίλιο 1981! (πέρα από το βαυαρικό χάλασμα, προς το συρματόπλεγμα, σε κοινή θέα). Είχε μείνει εκεί ως τις 6/3/82. Πού ήταν 6,5 χρόνια; 'Αρα κάποιος το είχε πάρει για σουβενίρ ή το είχε κρύψει εκεί κοντά, και για κάποιο λόγο το επανέφερε στην αρχική του θέση. Όσο για τα άλλα 2 (μία πλήρης κι ένα σώμα κεφαλής) τα βρήκα (εντελώς τυχαία, χωρίς να ψάχνω για τίποτε) κρυμμένα έξω απ' το στόμιο της Σπηλιάς − και το πρώτο μάλιστα ήταν τυλιγμένο σε πλαστικό. Δεν πάει το μυαλό σας ότι κάποιος έπαιζε με τους ερευνητές και προσπαθούσε να δημιουργήσει θέμα; (Εκτός κι αν οι ερευνητές επέστρεψαν τις ρουκέτες που είχαν πάρει).
Οι παραπάνω υποθέσεις ισχύουν τουλάχιστον όσον αφορά τη συγκεκριμένη ρουκέτα, που άλλαξε αρκετά χέρια προτού επιστρέψει στη Σπηλιά (είναι η ίδια που δημοσιεύει ο Μπαλάνος: βλ. Πέρα από το Αίνιγμα της Πεντέλης, σ. 151).
Σχετικά με το ερώτημα πώς βρέθηκαν αρχικά εκεί, υπάρχει μια πιθανή εξήγηση: στον Ταχυδρόμο (τ. 1223, 6/10/1977, Πετούν ή δεν πετούν οι ιπτάμενοι δίσκοι;), στη συνέντευξη του Μπαλάνου, αναφέρεται ότι στην περιοχή της Πεντέλης: «κάτοικοι και στρατός εφοδιασμένοι με όπλα Τόμσον, αγωνίστηκαν μια ολόκληρη νύχτα εναντίον των αστρανθρώπων». Το να σκεφτεί κανείς ότι έγινε συμπλοκή μεταξύ εξωγήινων και ημετέρων δυνάμεων πόσο λογικό είναι;[33]
Κι όμως! Έπεσα κι εγώ πάνω σε μια τέτοια μάχη! Στις 24/6/80, βρισκόμουν νύχτα με τον Γ.Κ. και τον Π.Κ. στην πίσω πλευρά του βουνού, Α-ΝΑ της κορυφής. Είχαμε αφήσει το δρόμο που συνδέει την Παλαιά Πεντέλη με τον 'Αγιο Πέτρο, μπαίνοντας σ' ένα δασικό δρόμο που περνάει πάνω από τα λατομεία Παρθενών. Όταν γύρω στα μεσάνυχτα γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε την επιστροφή, ο δρόμος μπροστά μας είχε κλείσει από περίπολο πεζοναυτών, διότι υπήρχε νυχτερινή άσκηση σε εξέλιξη (Τρίτη γαρ).[34] Είχαν αποκλείσει όλη την περιοχή του βουνού που ορίζεται από τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο και τις εκατέρωθεν προσβάσεις· ίσως ήμαστε οι μοναδικοί παρόντες πολίτες, επειδή είχαμε χωθεί αρκετά βαθιά στο βουνό από νωρίς.
Ακολούθησε σειρά ισχυρών εκρήξεων [35] και πυκνά πυρά διαφόρων όπλων, για μισή ώρα περίπου. Ποιος ξέρει τι θα φανταζόμαστε κι εμείς, αν είχαμε καθυστερήσει περισσότερο και δεν είχαμε συναντήσει τους λαλίστατους πεζοναύτες. Οι οποίοι, σημειωτέον, δοκίμασαν την τρομάρα της ζωής τους καθώς εμείς προσεγγίζαμε στο ρελαντί μόνο με τα φώτα πορείας! Ώσπου να 'ρθουμε σε απευθείας οπτική επαφή, έβλεπαν μόνο μια κιτρινωπή ανταύγεια στο δάσος να τους πλησιάζει. Ίσως κάποιος είχε διαβάσει σχετικά δημοσιεύματα, γιατί εγκατέλειψαν τρέχοντας το δρόμο και κρύφτηκαν στην πλαγιά, ώσπου να βεβαιωθούν ότι δεν τους είχε λάχει UFO! Μόνο ένας γενναίος στάθηκε και μας σταμάτησε τελικά. Όποιος λοιπόν, από τους γύρω οικισμούς, άκουσε τη μάχη, εύκολα θα μπορούσε να βάλει στο μυαλό του οτιδήποτε ανάλογα με τις προκαταλήψεις του.
Να πώς μπορεί να προκύπτουν τα διάφορα στοιχεία, και ο μάρτυρας είναι πεπεισμένος και πειστικός, διότι σου λέει, το άκουσα με τ' αυτιά μου, το είδα με τα μάτια μου! Και φυσικά −υπενθυμίζω− τέτοιου είδους παρανοημένες αντιλήψεις μάς συμβαίνουν ανά πάσα στιγμή, και άντε ύστερα να μεταπειστούμε. Καλό είναι, λοιπόν, να μην είμαστε ποτέ απόλυτοι για τίποτε − και μακάρι κάποιος να μου ξεδιάλυνε ορισμένες απορίες διορθώνοντας λανθασμένες εκτιμήσεις μου για διάφορα θέματα, ώστε ν' απαλλαγώ από συσσωρευμένες εκκρεμότητες.
Όσο για τις επανεμφανισμένες ρουκέτες, τις έκρυψα και τις τρεις, και μέχρι σήμερα παραμένουν εκεί όπου τις έβαλα − ούτε παρουσιάστηκε άλλη.
[1] Διαπίστωσα πως αυτοί είχαν πυροβολήσει τη μεταλλική πινακίδα στην αρχή του δρόμου που κατέβαινε προς το εργοτάξιο, στο ύψος της δεξαμενής. Από το καλοκαίρι του 1982 έγραφε: Επικίνδυνη περιοχή - Πτώσεις βράχων - Εκρήξεις φουρνέλων. (Η αντίστοιχη ξύλινη του Σαραντόπουλου το καλοκαίρι του 1980 απλώς έγραφε: Απαγορεύεται αυστηρώς η είσοδος εις πάντας).
[2] Παλαιότερα είχα βρει πολλούς κάλυκες 9mm και σε ορυχείο του Υμηττού, οπότε τα νέα ευρήματα δε μου έκαναν εντύπωση.
[3] Στις 10 Απριλίου 1990 έβαλαν στόχο την κούκλα που κρεμόταν πάνω από το στόμιο της Σπηλιάς (είχα κρατήσει στο βουνό για ενθύμιο τα αποσπασθέντα χέρια της τρυπημένα από τις σφαίρες, ίσως όμως να έλιωσαν στην πυρκαγιά του 1998). Αν, συμπτωματικά, δεν ήταν κάποιοι άλλοι, πρέπει να είχαν αποθρασυνθεί πια αδιαφορώντας αν ακούγονταν μέχρι τα σπίτια.
Τα όστρακα προέρχονταν από την πρώτη ανασκαφή (για οικονομία στο φιλμ τα βάλαμε όλα μαζί). Τα δε χέρια της κούκλας διασώθηκαν από τη φωτιά και στη δεύτερη φωτο διακρίνεται το χιτώνιο βολίδας που έβγαλα τώρα από το εσωτερικό του ενός. (Δίπλα ένας κάλυκας των 9mm για συγκριτικό μεγέθους).
[4] Τότε ήταν που είδαμε το φρεσκοσκαμμένο όρυγμα μπροστά στην Αγία Τράπεζα (βλ. κεφ. Αρχαιοδίφες και ανασκαφείς).
[5] Έτσι κατέπεσε και η μέχρι τότε λογική εκδοχή ότι χρησιμοποιούσαν σιγαστήρα.
[6] Σίγουρα, άφηναν κάποιον σε αυτοκίνητο που έκλεινε το πέρασμα από τον ασφαλτόδρομο, για να μην αιφνιδιαστούν, αλλά πού να φανταστούν ότι βρισκόταν αυτοκίνητο κάτω από τη Σπηλιά! Προφανώς, δεν είχαν αντιληφθεί ότι μόλις πριν από 17 ημέρες (12/4/90) ο δρόμος (λιθόστρωτο) είχε γίνει πάλι αμαξιτός. Τον αποκατέστησε φορτωτής για να περάσει φορτηγό και να πάρουν μάρμαρα πίσω από το "Σπίτι των Νάνων".
[7] Έγινε και μια άλλη (κατά πάσα πιθανότητα) ανάλογη συνάντηση στις 27 Ιουλίου 1991. Με τον Π.Μ. ανεβήκαμε στη Σπηλιά με αυτοκίνητο (χωρίς φώτα, όπως πάντα) ώρα 1:00. Φυσούσε δυνατός βοριάς που κάλυπτε το θόρυβο της μηχανής. Έτσι, κάποιοι αιφνιδιάστηκαν και πρόλαβα να δω να σβήνει ένας φακός και να κρύβονται μερικές σκιές στα βρομοκλάδια που βρίσκονται δεξιά, 35 μέτρα έξω από το στόμιο. Χωρίς να σταθούμε, κάναμε αργά-αργά στροφή και φύγαμε. Έπειτα από δύο ημέρες πήγα και βρήκα εκεί κάλυκες των 9mm. Έκαναν σκοποβολή πάνω στις πέτρες που έφραζαν το δρόμο. Όμως κατατάσσω την περίπτωση στις συμπτωματικές και δεν τη συνδέω με τους τακτικούς πιστολέρος.
[8] Βέβαια, ίσως και οι επαγγελματίες να μην τα κατάφερναν καλύτερα, αφού σε σχετική επιτόπου συζήτηση με 5 αστυνομικούς στις 30/7/92 ο αρχιφύλακας προκαλούσε τους άλλους σε στοίχημα ότι δεν πετυχαίνουν «ούτε γάιδαρο στα 5 μέτρα»!
[9] Ο χώρος της Σπηλιάς και τα γύρω λατομεία προσφέρονται για όσους θέλουν να δοκιμάσουν κάτι και δεν μπορούν να το κάνουν στο σπίτι τους. Έτσι, στις 2/1/96 είδα υπολείμματα από 2-3 κοκτέιλ μολότοφ που είχαν ρίξει μέσα στη σήραγγα ΙΙΙ. Ανάλογα ίχνη πρόσεξα και στις 6/10/97 στο βάθος του λατομείου Φίλιππα (λ21 κατά το τοπογραφικό διάγραμμα Κορρέ, ~340 μ. Α-ΒΑ της Σπηλιάς). Ενώ στη Σπηλιά, στις 10/1/08, κάποιοι (πιο παραδοσιακοί) προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν για την εμπρηστική τους βόμβα το τσίπουρο (!) που τους περίσσεψε. Δυστυχώς, όμως τους πρόδωσε το μπουκάλι που δεν έσπασε.
'Αλλοι, επίσης μέσα στη Σπηλιά, δοκίμασαν επιτυχώς να προκαλέσουν έκρηξη σε γκαζάκι.
Οι ταινίες που χρησιμοποίησαν δεν αφήνουν αμφιβολίες ως προς για τις προθέσεις τους.
[10] 3 από εκπαιδευτικό καραμπινάκι, 490 των 9mm και μία αχρησιμοποίητη σφαίρα, 5 Magnum 357, 100 των 0,45΄΄ και 10 από κυνηγετικό όπλο. Μάρκες: Luger Γιουγκοσλαβίας prvi partizan, Geco Luger, 44 Η ↑ Ν ΖΙΙ , 45 Auto N R CCI, F A 45, ΠΠΥ 89, 357 geco, Ρ και 88. Τα φυσίγγια από το καραμπινάκι έγραφαν C, ενώ τα κυνηγετικά ήταν Remington 12.
[11] Βρήκα και λίγους αναγομωμένους. Όμως μάλλον το έκαναν για να δουν πώς γίνεται· δεν τσιγκουνεύονταν στα πυρομαχικά.
[12] Τα σημάδια πάνω στην καπνιά δεν είναι από σφαίρες· είναι από σφεντόνα (όχι διχάλα με λάστιχα, αλλά το αρχαίο εκηβόλο πολεμικό όπλο), γιατί γινόταν και τέτοια προπόνηση 1988-91 στη Σπηλιά! Οι βολίδες έχουν αφαιρέσει υλικό από το τοίχωμα και στο κέντρο του χτυπήματος υπάρχει σκούρο χρώμα από το μολύβι της σφαίρας, ενώ οι πέτρες από τη σφεντόνα σπάζοντας πάνω στο τοίχωμα, έχουν αφήσει υλικό που προεξέχει.
Αριστερά, η καπνιά και τα σημάδια από τις πρώτες σφεντονιές. Τα πλήγματα των βολίδων εμφανίστηκαν ακριβώς αριστερά της. Η λαμαρίνα που διακρίνεται αριστερά από τον άνθρωπο, χρησιμοποιήθηκε ως στόχος. Δεξιά, μερικά από τα πλήγματα της σφεντόνας.
[13] Προσθέτω και τις μη εξαιρετέες συμπτώσεις: ένα από τα μέλη που ομολόγησαν την ενοχή τους (μπήκε στη 17Ν την εποχή που οι πιστολέρος άρχισαν τη σκοποβολή), εργαζόταν στη γνωστή ταβέρνα του θείου του στην Παλιά Πεντέλη. Και το γνωστό ζεύγος της οργάνωσης είχε διαμείνει την τριετία 1992-95 στη Νέα Πεντέλη πριν μετακομίσει στα Βριλήσσια.
(http://www.eksegersi.gr/efeteio/praktika/28_9.htm)
Όσο για τον οπλισμό τους που βρέθηκε, σε σχέση με τους κάλυκες της Σπηλιάς:
Δίκαννο με κομμένες τις κάννες και το κοντάκι, βρέθηκε στη γιάφκα της οδού Πάτμου 84,
(βλ. http://www.eksegersi.gr/efeteio/praktika/16_2.htm), όπως και ομοίως πριονισμένη καραμπίνα Remington,
(βλ. http://www.astynomia.gr/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=1309&Itemid=171&lang= και
http://www.eksegersi.gr/efeteio/praktika/14_7.htm),
(οι σχετικές φωτογραφίες υπήρχαν εδώ http://www.mopo.gr/main/Article.jsp?ArticleID=20850, όχι όμως μετά την αναδιάρθρωση της ιστοσελίδας).
Πιστόλι των 9mm βρέθηκε στη γιάφκα Δαμάρεως 73 (βλ. http://www.eksegersi.gr/efeteio/praktika/5_7.htm)
Να σημειώσουμε ακόμη ότι πυρομαχικά των 9mm χρησιμοποιούνται και στα αυτόματα όπλα ΜΡ5 (submachines) που η 17Ν είχε "απαλλοτριώσει" προσφάτως (14/8/88) από το αστυνομικό τμήμα του Βύρωνα, όπως και σε ένα UZI
(βλ. http://www.astynomia.gr/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=1309&Itemid=171&lang= και
http://www.astynomia.gr/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=1287&Itemid=171&lang=)
σε ένα υποπολυβόλο berretta model 12 διαμετρήματος (με σιγαστήρα αυτό) που επίσης βρέθηκαν στη γιάφκα της Πάτμου
(βλ. http://www.eksegersi.gr/efeteio/praktika/14_7.htm).
Μέρος του οπλοστασίου της 17Ν, όπου υπάρχουν τα προαναφερθέντα.
Ύστερα από όλα αυτά, μάλλον δεν είναι περίεργο που ο γνωστός θείος των γνωστών αδελφών παρουσιάζεται ως ενημερωμένος περί Σπηλιάς
(βλ. http://www.agnosto.gr/myst/interviews/interview.phtml).
Βέβαια, είναι πολύ εύκολο να ανιχνευθούν συνδέσεις και να βγουν συμπεράσματα· σκεφτείτε, γράφω αυτές τις γραμμές στο σπίτι μου στην οδό Πάτμου! (μιας άλλης περιοχής, βέβαια).
Ώστε, μια εικασία δε γίνεται βεβαιότητα όταν τη στηρίζει πλήθος στοιχείων παρά μόνο όταν δεν υπάρχει έστω και ένα στοιχείο που την ανατρέπει. Αν εκατό στοιχεία συμφωνούν και ένα όχι, η υπόθεση απορρίπτεται. Δεν πρόκειται για ποσοτικό ζήτημα, ούτε για ψηφοφορία με δημοκρατικές διαδικασίες. Για παράδειγμα, αν δω από μακριά στην Πεντέλη ένα γνωστό μου αυτοκίνητο, φυσικό είναι να σκεφτώ πως ανήκει σ' εκείνον που ξέρω ότι συχνάζει στο βουνό. Αν αρκεστώ στη μάρκα, στο μοντέλο, στο χρώμα, στο σημείο στάθμευσης, κ.λπ., και συμπεράνω πως ο τάδε ξανάρθε στη Σπηλιά, ενδέχεται να κάνω λάθος. Πρέπει να επιβεβαιώσω τον αριθμό του κοιτάζοντας την πινακίδα με το κιάλι. Αν ο αριθμός είναι αυτός που ξέρω, τότε μάλλον είναι το ίδιο αυτοκίνητο, όμως μέχρι να δω και τον άνθρωπο, πάλι υπάρχει ποσοστό αβεβαιότητας: μπορεί ο κάτοχός του να το έχει δανείσει σε φίλο του και ο ίδιος να μη βρίσκεται στο βουνό ή κάποιος να του το έχει κλέψει και να το χρησιμοποιεί για τους δικούς του λόγους ή κάποιος να το έχει μετατρέψει σε όμοιο. Αν ο αριθμός είναι διαφορετικός, τότε είναι μεν λογικό να καταλήξω πως τα υπόλοιπα στοιχεία είναι απλώς συμπτωματικά, αλλά πάλι πρέπει να σιγουρευτώ περιμένοντας να δω τον κάτοχο, αφού δεν αποκλείεται αυτός να έχει αλλάξει τις πινακίδες.
Όταν για ένα τόσο απλό ζήτημα δεν πρέπει να βιαστώ να βγάλω συμπεράσματα, τι να πούμε για τους συνδυασμούς ετερόκλητων στοιχείων (ιδίως "πεντελικών") με πλήθος αγνώστων παραγόντων που διεκδικούν όμως τον τίτλο της καλά τεκμηριωμένης θεωρίας;
Αντί να ψάχνουμε, λοιπόν, μόνο για επιβεβαιωτικά στοιχεία της εικασίας μας, προτιμότερο είναι να εστιάζουμε την προσοχή μας σ' εκείνα που την αποδυναμώνουν ή και την ανατρέπουν οριστικά. Με την τακτική αυτή, αν δε μάθουμε τι είναι κάτι, τουλάχιστον θα ξέρουμε τι δεν είναι.
[14] Σε αντίθεση με κάποιον που στις 10/10/07 είδα μεσημεριάτικα να πυροβολεί επί 2-3 λεπτά στο χωματόδρομο πάνω από την Κρύα Βρύση, και μετά "έφαγε" 20 λεπτά για να μαζέψει όλους τους κάλυκές του. Συγκριτικά αναφέρω πως εγώ τον πρώτο καιρό των έργων (τότε που δεν ήξερα τι συνέβαινε στη Σπηλιά) μέχρι και τις πατημασιές μου έσβηνα, έτσι ώστε να μην μπορούν να δουν τα σημεία που επισκεπτόμουν. (Επειδή αυτό ήταν χρονοβόρο, στη συνέχεια άφησα μόνιμα εκεί κοντά ένα ζευγάρι παπούτσια και άλλαζα όποτε πήγαινα σε σημείο όπου δεν ήθελα ν' αφήσω τα χαρακτηριστικά μου χνάρια).
Εννοείται ότι όσο διάστημα κράτησε η δραστηριότητα των πιστολέρος, πρόσεχα με άλλο μάτι όποιον συναντούσα στη Σπηλιά. Έτσι, στις 24/9/89 ενώ εγώ με τον Σ.Π. ήμαστε εκεί από τις 5:30 το πρωί, στις 8:30 ήρθαν 2 νεαροί με μηχανή άσπρη Honda κι έκαναν τα εξής ύποπτα: βλέποντας το αυτοκίνητό μας, πήγαν και σταμάτησαν στο χείλος πάνω από το λατομείο Μπάνου (100 μ. νότια της Σπηλιάς, λ12 κατά το τοπογραφικό διάγραμμα Κορρέ), όπου κορνάρισαν 3 φορές. Μετά ήρθαν πεζή προς τη Σπηλιά και περνώντας δίπλα απ' το αμάξι το κοίταξαν πολύ προσεκτικά. Κατόπιν έφτασαν στο σημείο που φαινόμαστε κι εμείς (ανάμεσα στα βρομοκλάδια). Τους χαιρετίσαμε πρώτοι κι απάντησαν μασημένα. Φορούσαν φόρμες κι είχαν κρεμασμένο στον ώμο από ένα μαρσίπιο παλαιού στρατιωτικού τύπου. Ίσως, λοιπόν, να ήταν η προφυλακή και ειδοποίησαν κορνάροντας κάποιους να μην εμφανιστούν, ενώ τα μικρά σακίδια ήταν ό,τι χρειάζονταν για να έχουν από ένα πιστόλι και τα πυρομαχικά του. Βέβαια, η πρωινή τους επίσκεψη ημέρα Κυριακή θα μπορούσε να ανατρέψει όλες τις υποψίες, και μάλιστα να εξηγεί τη συμπεριφορά τους αν νόμιζαν πως εμείς ήμαστε οι πιστολέρος. Όμως, δεν ήταν ανάγκη να κάνουν σκοποβολή· ίσως ήθελαν να κάνουν πρόβα τζενεράλε κινήσεων, αφού ακριβώς 48 ώρες μετά δολοφονήθηκε ο Μπακογιάννης. Πάντως, μπήκαν στη Σπηλιά και, αφού εμείς βγάλαμε θερμός με τσάι και δε δείχναμε να βιαζόμαστε, έφυγαν εκείνοι σε μισή ώρα. Έπειτα από 10 λεπτά φύγαμε κι εμείς, και −σύμπτωση ή όχι− ένα αυτοκίνητο έκλεινε το πέρασμα στη συμβολή με τον ασφαλτόδρομο, όπως δηλαδή είχαμε υποθέσει ότι θα έκαναν οι πιστολέρος. Ήταν «ένας γέρος και μια νεότερη», κι έκαναν όπισθεν για να περάσουμε. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι μετά την απομάκρυνσή μας, θα ξαναγύριζαν οι δύο με τη μοτοσικλέτα (πιθανώς και άλλοι που δεν είδαμε), το αυτοκίνητο θα έκλεινε πάλι το δρόμο, και θα έκαναν ό,τι είχαν κανονίσει.
Πάλι με τον Σ.Π., στις 26/12/89 το σούρουπο με ψιλόβροχο, την ώρα που ετοιμαζόμαστε να φύγουμε ήρθαν με Landrover 2 τύποι, κι αυτοί με φόρμες. Προχώρησαν αποφασιστικά, μας χαιρέτισαν και χώρισαν. Ο μεγάλος μπήκε στη Σπηλιά, ενώ ο μικρός κατευθύνθηκε στην εκκλησία χωρίς να περάσει από εμάς που στεκόμαστε στο στόμιο. Παρότι βάσει της περιγραφής που έχω σημειώσει δε φαίνεται πως έμοιαζαν καθόλου, περιέργως τους αναφέρω ως «αδέρφια». Φύγαμε, και σε λίγο μας προσπέρασαν, δηλαδή δεν κάθισαν πάνω από 2-3 λεπτά.
Συνηθισμένος να προσέχω τα διάφορα ίχνη, είχα καταγράψει και τα πατήματα των πιστολέρος· αλλά όταν έπρεπε να τσεκάρω τις πατημασιές των συγκεκριμένων υπόπτων, απλώς ξέχασα να το κάνω! Οι άγνωστοι, βέβαια, μάλλον δε νοιάζονταν. Ούτε όταν στις 18/4/89 σχεδίασα με κάρβουνο ομόκεντρους κύκλους, φτιάχνοντας δηλαδή στόχο, πάνω στη λαμαρίνα που πυροβολούσαν. Παρότι ύστερα από αυτό δεν είχαν καμία αμφιβολία ότι κάποιος παρακολουθούσε τη δραστηριότητά τους, εκείνοι συνέχισαν απτόητοι. (Μάλιστα, ένα χρόνο αργότερα, στις 10/4/90 τοποθέτησα στην ίδια λαμαρίνα ένα στόχο για αεροβόλο όπλο, που είχα βρει χαμηλά στο δάσος).
Έχει ενδιαφέρον το πώς κανείς αρχίζει και σκέπτεται παρανοϊκά μόνο και μόνο για να λύσει το μυστήριο που τον απασχολεί. Τρεις βδομάδες πριν έρθουν οι πιστολέρος είχα πάει με τον Σ.Π. (πρώτη του φορά) στη Σπηλιά. Συνεχίσαμε να πηγαίνουμε και παρακολουθούσαμε μαζί τη δραστηριότητα των αγνώστων. Μου φαινόταν ότι δεν έδειχνε τόσο εντυπωσιασμένος όσο θα όφειλε. Γιατί λοιπόν να μην ήταν μέλος της ομάδας των πιστολέρος και, βρίσκοντας το ιδανικό μέρος, να τους έφερε αυτός στη Σπηλιά; Μάλιστα, εκείνος με πληροφόρησε για το καραμπινάκι, γιατί εγώ με τους μικροσκοπικούς κάλυκες δεν ήξερα τι να υποθέσω. 'Αρχισα λοιπόν ν' ανιχνεύω πλήθος ύποπτων ενδείξεων, που τώρα δε θυμάμαι πια αλλά τότε μ' αυτές εξύφαινα την επιθυμητή εικόνα. Και όλα ταίριαζαν! Μέχρι του σημείου να συλληφθεί ως τρομοκράτης ο γιος των διπλανών του! Εγώ έφταιγα μετά; (Πάντως, ο συλληφθείς γείτονας εμφανίστηκε στη δίκη της 17Ν ως μάρτυρας υπεράσπισης, έχοντας προϋπηρεσία στο χώρο των συνήθων υπόπτων).
Κι όμως! Πιστεύω ότι δεν είμαι προβληματικός· απλώς συνηθισμένος άνθρωπος. Μ' αυτό τον τρόπο σκέψης η επιστήμη έχει τεκμηριώσει πολλές θεωρίες: ό,τι μπορεί να ταιριάξει το κρατάμε, ό,τι οδηγεί σε διάψευση το απορρίπτουμε.
Να προσθέσω ότι εν μέσω της έντονης σκοπευτικής δραστηριότητας βρήκα κάποια άλλα αξιοπερίεργα: στις 28/12/89 στο βάθος αριστερά της σήραγγας Ι, στο διάκενο ανάμεσα στις λαμαρίνες και σε εσοχή του πετρώματος ήταν μέσα σε 2 μεγάλες μαύρες σακούλες τα εξής: χοντρό πλαστικό πλέγμα σε ρολό (προφανώς για να ξαπλώνει κάποιος), ζεύγος κάλτσες ψηλές μέχρι το γόνατο, τζόκεϊ με κλάρες στο γείσο και αφαιρεμένο αγκυροειδές στο μέτωπο (να σημειώσω ότι 6 μέρες αργότερα παίχτηκε η ταινία Νοκ άουτ στην ΕΤ2 και ο Κιμούλης φορούσε όμοιο καπέλο!), βαζάκι μέλι ή σιρόπι, οι εφημερίδες Έθνος 18/10/89 και Πρώτη 21/10/89, το βιβλίο (τσέπης, Ωρόρα) του Κόλιν Μπένετ Η δύναμη του υπνωτισμού (σε μετάφραση, ποιου άλλου, του Μπαλάνου!), και βιβλίο της στ΄ Δημοτικού (κάτι σχετικό με κοινωνική πολιτική αγωγή) με το όνομα Ν... Μπ...! Βέβαια, είναι μάλλον απίθανο να τα αποδώσουμε στους πιστολέρος, αλλά ήθελα να 'ξερα όποιος ξενύχταγε στην περιοχή, δε συναντήθηκε μ' αυτούς; (Γιατί πριν εμφανιστούν ήξερα ότι κάποιος κοιμόταν σ' ένα καλύβι του εργοταξίου, και τον είχα δει να βγαίνει από τη σήραγγα, όπου προφανώς έκρυβε τα παραπάνω, και να φεύγει νωρίς το πρωί).
[15] Από τα μισόλογα ορισμένων αστυνομικών αφέθηκε να εννοηθεί ότι σε μια τουλάχιστον πολύ μεταγενέστερη περίοδο (Φεβρουάριο - Μάρτιο 2002) οι πιστολάδες ήταν συνάδελφοί τους. Ίσως, να είχαν δίκιο. Ως γνωστόν, τα πράγματα αλλάζουν, κι ενώ επισήμως πληρώνουν τα έξτρα πυρομαχικά από την τσέπη τους, ίσως να έχουν τα τυχερά τους από άλλες πηγές. Γιατί πράγματι, τον Αύγουστο 2006 είδα αστυνομικούς να ξοδεύουν με άνεση 4 κουτιά σφαίρες των 9mm (100 βολές δηλαδή) μέσα σε μισή ώρα.
Η συγκομιδή: κάλυκες, βολίδες (που δεν παραμορφώθηκαν πολύ λόγω της βύθισης σε μαρμαρόσκονη), και μία σφαίρα που τους έπεσε στο γέμισμα.
[16] Με τόσα που γράφτηκαν, δεν αποκλείεται στο μέλλον οι θησαυροθήρες να μην ψάχνουν στη Σπηλιά για το θησαυρό του Νταβέλη αλλά για της 17Ν!
Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι κατά το "θρύλο" η 17Ν ιδρύθηκε σε μια συνάντηση (πού αλλού) στην Πεντέλη! (Α. Παπαχελά, Τ. Τέλλογλου, Φάκελος 17 Νοέμβρη, για Πεντέλη: σ. 57, 67), βλ. και http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=13623&m=A04&aa=1
[17] Αν και είχα παρατηρήσει ότι πάλι ακολούθησε χτύπημα της 17Ν (σχετιζόταν απολύτως με τα ευρήματα που δεν αναφέρω), και παρότι διάχυτη παρέμεινε η πεποίθηση πως έκαναν σκοποβολή σε κάποιο λατομείο, δεν πρέπει να αποσιωπήσω και τις δηλώσεις περί του αντιθέτου: στην προαναφερθείσα προανακριτική απολογία, το εξεταζόμενο μέλος της 17Ν είπε ότι δεν έκαναν σκοποβολή πουθενά, λόγω των περιορισμένων τους πυρομαχικών, αλλά κι επειδή δεν υπήρχε ανάγκη εφόσον χρησιμοποιούσαν τα πιστόλια εκ του σύνεγγυς
(βλ. http://athens.indymedia.org/local/17N/praktika.php?day=96). Τα αυτά επανέλαβε και άλλο μέλος (μεταμελημένο αυτό) στην πρωτόδικη απολογία του, όπως και στο Εφετείο
(βλ. http://athens.indymedia.org/local/17N/praktika.php?day=100
και http://www.eksegersi.gr/efeteio/praktika2/22_1.htm). Όμως, το πρώτο επιχείρημα δε στέκει· τουλάχιστον από τα Χριστούγεννα του 1989, αφού μετά την επιχείρηση στο στρατόπεδο του Συκουρίου είχαν πλέον άφθονα πυρομαχικά, (μόνο τα "απαλλοτριωθέντα" φυσίγγια των 0,45΄΄ ήταν πάνω από 6000!
Βλ. http://athens.indymedia.org/local/17N/praktika.php?day=2). Όσο για το δεύτερο επιχείρημα, αποδείχτηκαν δεινοί σκοπευτές και στις περιπτώσεις που πυροβόλησαν ακόμη και από 70 μέτρα απόσταση! Βέβαια, κάτι που συνάδει με τις απολογίες είναι το γεγονός ότι όσοι κάλυκες προέρχονταν αποδεδειγμένα από τα πιστόλια της 17Ν (ευρήματα στους τόπους ενεργειών της οργάνωσης), δεν ταιριάζουν με καμία από τις μάρκες που βρήκα στη Σπηλιά. (Αλλά, ίσως να χρησιμοποιούσαν μη σταμπαρισμένα όπλα και πυρομαχικά, γι' αυτό να άφηναν τόσα ίχνη).
|
[προσθήκη] Πάντως, είτε ήταν αυτοί οι πιστολέρος είτε άλλοι "συνάδελφοι", δεν ήταν οι πρώτοι του είδους. Ο Αριστείδης Δόσιος, επίδοξος δολοφόνος της βασίλισσας Αμαλίας, φέρεται να έκανε επί τούτου σκοποβολή στην Πεντέλη (ως γνωστόν, στην απόπειρα 6/9/1861 αστόχησε). [Σεραφείμ Κ. Τσίτσα, Τ' αγριόδεντρα του βουνού και του λόγγου, σ. 85-6 (95-6)] |
[18] Είναι στο υστερόγραφο της προκήρυξης 13/11/90 (μετά την απόπειρα κατά Βαρδινογιάννη)
(βλ. http://www.eksegersi.gr/efeteio/praktika/28_3.htm) Βλ. και προηγούμενη προκήρυξη: Ανακοίνωση - Διάψευση, 18/10/90.
|
[προσθήκη] Οι 6 πλαστές είναι οι κάτωθι: Προκήρυξη 50ή: «Επεισόδια στην OLYMPIC CATERING», εφημερίδα «Επικαιρότητα», 10 Οκτωβρίου 1990. Προκήρυξη 52η: «Αντιπαράθεση στους κόλπους της 17Ν», εφημερίδα «Επικαιρότητα», 12 Νοεμβρίου 1990. Προκήρυξη 58η: «Απόπειρα κατά Τούρκων διπλωματών», εφημερίδα «Αυριανή», 16 Ιουλίου 1991. Προκήρυξη 60ή: «Απόπειρα κατά Τούρκων διπλωματών», εφημερίδα «Αυριανή», 17 Ιουλίου 1991. Προκήρυξη 61η: «Απόπειρα κατά Τούρκων διπλωματών», εφημερίδα «Αυριανή», 31 Ιουλίου 1991. Προκήρυξη 63η: «Απάντηση στον Μιχ. Ράπτη για την υπόθεση Τσετίν», εφημερίδα «Αυριανή», 24 Οκτωβρίου 1991. http://www.enet.gr/online/online_print?id=72611800 Όλες οι προκηρύξεις: |
[19] Δεδομένο είναι πως όταν αργούσε η 17Ν να αναλάβει την ευθύνη για κάποιο χτύπημα, έσπευδαν να το κάνουν νεοεμφανιζόμενες (και προφανώς ανύπαρκτες) οργανώσεις.
[20] Μάλιστα, κατηγορήθηκαν ότι στις 9/3/92 είχαν σκοτώσει κάποιον δικό τους και τον πέταξαν έξω από τη Νέα Πεντέλη, στο δρόμο που οδηγεί προς Κηφισιά (βλ. ΤΑ ΝΕΑ, 11/3/92, σ. 41, και Γιατί αλληλοσκοτώνονται οι μαφιόζοι, Βασίλης Λαμπρόπουλος, ΤΟ ΒΗΜΑ, 13/8/00). Πρωτόδικα καταδικάστηκαν, όμως αθωώθηκαν στο Εφετείο. (http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=125029)
|
[προσθήκη - 24/5/14] Όμως, εκτός από αυτούς υπήρχαν και άλλοι, και μάλιστα με έδρα την Πεντέλη: «...η Πεντέλη −κυρίως στη δασική περιοχή της πλατείας της Αγίας Τριάδας− θεωρούνταν χώρος "ταφής" όπλων και εκρηκτικών που ανήκαν σε συμμορίες της νύχτας. Η επιλογή της συγκεκριμένης περιοχής έγινε επειδή κοντά σε εκείνο το σημείο διέμενε γνωστός ποινικός που είχε δραστηριοποιηθεί στο περιώνυμο "συνδικάτο των εκτελεστών". Όπως λένε αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ., καθώς και άλλα άτομα που γνωρίζουν ζητήματα γύρω από τη δράση των «νονών της νύχτας», "εκεί έθαβε ολόκληρο οπλοστάσιο. Όταν έπιανε φωτιά στην περιοχή, φοβόμασταν μήπως εκραγεί η θαμμένη γιάφκα και τραυματιστούν πυροσβέστες. Πολλές φορές πάντως ακούγονταν εκρήξεις στην περιοχή. Εκείνο ωστόσο που ήταν εντυπωσιακό είναι ότι μέλη του συνδικάτου είχαν συνεννοηθεί και είχαν προχωρήσει στην αγορά εταιρείας εξόρυξης μαρμάρων στην περιοχή για να έχουν πρόσβαση στα εκρηκτικά αλλά, βεβαίως, και για να ξεπλένουν χρήματα"» (Βασίλης Λαμπρόπουλος, ΤΟ ΒΗΜΑ, Οι «αντάρτες πόλης» πάνε στα... βουνά, 20/11/2013, http://www.tovima.gr/society/article/?aid=540722). Ύστερα από αυτά, να και μια κρύπτη πραγματικά απρόσβλητη από νερό και φωτιά, αφανής και για το πιο εξασκημένο μάτι (έτυχε όμως να δω το πώς ξεκίνησε η κατασκευή της): |
Πάνω, το πρώτο σκάψιμο κάτω από το τσιμέντο (το χώμα σε σακούλες για να απομακρυνθεί). Παρατηρώντας όμως τη ρωγμή στην τσιμεντένια πλάκα (βέλος), τους ήρθε η φαεινή ιδέα να σηκώσουν το χωρισμένο κομμάτι της πλάκας, να σκάψουν το μικρό τούνελ (κάτω), και να αφήσουν πάλι το κομμάτι να εφαρμόσει στη θέση του κάνοντας την κρύπτη απρόσιτη.
Η εγκαταλειμμένη σήμερα κρύπτη. Το κόκκινο βέλος δείχνει τη φορά της αρχικής εκσκαφής και το πράσινο εκείνη της τελικής.
[21] Βλ. Πέρα από το Αίνιγμα της Πεντέλης, σ. 365 και Κάτι που έρπει... σαν σκιά, σ. 65. Ο Μπαλάνος αναφέρεται αναλυτικότερα στο διαπλεκόμενο θέμα −και χωρίς υπονοούμενα− στο άρθρο του Το κόκκινο αστέρι (Ανεξήγητο, τ. 171, Νοέμβριος 2002). Προσοχή όμως στις ημερομηνίες, γιατί αρκετές δεν είναι ακριβείς.
[22] Ειπώθηκε ότι κατά τα μεσοδιαστήματα η 17Ν έκρυβε τα πιστόλια σε σπηλιές της Αττικής, αλλά μόνο μία προσδιορίστηκε στην Παλαιά Φώκαια
[23] Στις 23/12/92 βρήκα ακριβώς πάνω από τη Σπηλιά, εντός της περίφραξης και κάτω από έρποντα κλαριά πεύκου, τα προσωπικά αντικείμενα επτά ανθρώπων (τεσσάρων ανδρών και τριών γυναικών): ταυτότητες, τραπεζικές κάρτες, αποκόμματα συντάξεων, κλειδιά, γυαλιά, εισιτήρια λεωφορείων, πορτοφόλια με ψιλά, κ.λπ. Αν υποστηρίξω πως τα ευρήματα αποτελούν ατράνταχτα ντοκουμέντα για εξαφανίσεις ανθρώπων στη Σπηλιά, ίσως και για απαγωγές από εξωγήινους, θα συμφωνήσετε; Μα, ακόμη κι αν είχε συμβεί έτσι, δε νομιμοποιούμαι να βασιστώ στα ευρήματα, αφού υπάρχει η απείρως πιθανότερη εκδοχή της λείας τσαντάκηδων. Κι εδώ έχουμε ως τεκμήρια τα αποκόμματα συντάξεων που φανερώνουν ότι τα κλεφτρόνια δεν έδρασαν τυχαία. Προφανώς διάλεγαν τα θύματα έξω από ταχυδρομικά ή τραπεζικά καταστήματα τις ημέρες που διενεργούσαν τις πληρωμές. Και όταν μοίρασαν τα λάφυρα, έβαλαν τις τσάντες σε μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών που πέταξαν από το δρόμο (προς τριβείο Περράκη) πάνω από το συρματόπλεγμα και κύλησε στο σημείο όπου τη βρήκα ανοιγμένη από την πτώση.
Όμως δέκα μήνες πριν (στις 25/3/92) ο Π.Μ. έψαξε στον κισσό πάνω στο τείχος και βρήκε πολυ-πορτοφόλι με κλειδιά, βιβλιάριο ασθενείας και δίπλωμα από τον Ιούνιο '90 κάποιας Π. με βγαλμένη τη φωτογραφία και το επώνυμο καμένο. Αυτή η περίπτωση είναι δυσκολότερη. Ενώ η θεωρία για τσαντάκηδες στέκει ακόμη, έχουμε το αίνιγμα των επεμβάσεων για την απόκρυψη στοιχείων της παθούσας.
Θα περιγράψω χωρίς σχόλια και κάποια άλλα παρόμοια ευρήματα (με πιο σύντονη προσπάθεια εξαφάνισης στοιχείων), αφήνοντας τη φαντασία σας να δουλέψει. Στις 8/2/01 στο λατομείο Π. Ρήγα (ενώ βρίσκεται στην απαγορευμένη πλευρά προς την Αθήνα λειτουργούσε "επίσημα" και χωρίς άδεια μέχρι το 1993, οπότε εξαιτίας δημοσιότητας που προκλήθηκε από το θάνατο του χειριστή Γ.Π. −βλ. ΤΑ ΝΕΑ, «Νεκρός σε λατομείο», 27/5/93, σ. 31− διαπιστώθηκε ότι και η άδεια που υπήρχε για τη βόρεια πλευρά είχε λήξει πάνω από δεκαετία), βρήκα καμένα σε φωτιά: τόσα κλειδιά που πρέπει να ζύγιζαν κιλά, χούφτες κερμάτων, δεκάδες ματογυάλια, φο μπιζού, σουγιάδες (ο ένας μάλιστα ήταν αρμενιστή), μεταλλικές ταυτότητες στρατιωτικού τύπου που κρεμιούνται στο λαιμό, πινακίδες αυτοκινήτων και μοτοσικλετών και ό,τι άλλο μεταλλικό ή γυάλινο αντικείμενο είχε γλιτώσει από την καύση. Από το πλήθος των ευρημάτων υπολόγισα πως ο όγκος των πλαστικών, δερμάτων, κ.λπ. που είχαν ριχτεί στη φωτιά θα ήταν σημαντικός, οπότε ίσως κάτι να είχε διασωθεί κάτω από τις στάχτες. Πράγματι, ακριβώς πάνω στο έδαφος ήταν μισοκαμένο βιβλίο συμβάντων του αστυνομικού τμήματος Αγίου Σπυρίδωνα (ακτή Μιαούλη) με καταχωρισμένες συλλήψεις, εντολές, κ.λπ. από το Νοέμβριο 1994!
Αριστερά, έξι χρόνια αργότερα, πολύ λίγα αντικείμενα απέμειναν. Δεξιά, λίγα ακόμη από τα κλειδιά.
Το τι μπορεί να βρει κανείς σήμερα στο βουνό εξαρτάται από την κοινωνική εξέλιξη (ή κατάπτωση, όπως το πάρει κανείς):
Για παράδειγμα, τι σκέφτεσαι όταν πέφτεις πάνω σε δύο κλειδωμένα χρηματοκιβώτια; Μα, να κοιτάξεις την πίσω τους πλευρά.
Μετά τη "χειρουργική" επέμβαση, πήραν ό,τι πήραν κι έκαψαν τα υπόλοιπα. Μάλλον προέρχονται από διάρρηξη στα ΕΛΤΑ Γέρακα (βλ. http://www.hri.org/news/greek/apegr/2002/02-01-09.apegr.html#05)
[24] Ή και ο "easy rider" κοινοτάρχης της Παλιάς Πεντέλης, όπως έκανε στις 30/4/03 μέσα στη Σπηλιά.
Με το βέλος ο "άντρες είμεθα, θα ρίξωμε και την ντουφεκιά μας!" έτοιμος προς αναχώρηση. Τους κάλυκες ανέλαβε να πετάξει σε δυσπρόσιτο σημείο μέσα στις πέτρες ένας από τους εργαζόμενους στην Κοινότητα.
Αν διαφαίνεται κάποια απαξίωση του δημοφιλέστατου και αγαπημένου των ΜΜΕ τοπικού άρχοντα, ας αφήσουμε τον ίδιο να μιλήσει για τον εαυτό του: «Δούλεψα στα λατομεία της Πεντέλης, φύλαξα γίδια στο Πεντελικό βουνό και, καταλαβαίνετε, το αγαπάω το ίδιο τουλάχιστον με αυτούς που ήρθαν και έχτισαν τις βίλες τους εδώ ή μένουν μέσα στο βουνό». (περιοδικό Μαζί, τ. 6, Μάρτιος - Μάιος 2009, σ. 17, ή εδώ, σ. 14). Και για βαθύτερες εξομολογήσεις βλ. τη συνέντευξη «Επιτυχία σμιλεμένη στα λατομεία» στην εφημερίδα Αμαρυσία, 19/3/16, σ. 16-8.
[25] Σε μια περίπτωση "παραδέχτηκα τον εαυτό μου": στις 10/12/02 είχα δει ένα τζιπ να γυρίζει στο βουνό σαν να έψαχνε κάτι. Κατεβαίνοντας άκουσα πιστολιά και μέχρι να φτάσω κάτω μέτρησα 11 πυροβολισμούς. Στις 15/12/02 έτυχε να περάσω κοντά από το σημείο που υπολόγιζα πως έριχναν (στο πρώην τριβείο Περράκη), είδα τις ροδιές τους και βρήκα, 11 (!) κάλυκες των 7.65mm. Ωστόσο ο αυτοθαυμασμός μου μετριάστηκε κάπως, όταν στις 24/5/04 βρήκα κι άλλους 4 κάλυκες, η οξείδωση των οποίων δεν άφηνε αμφιβολία πως ήταν από την ίδια παρτίδα. Το ότι δεν είχα μετρήσει 15 πιστολιές, επειδή είχα απομακρυνθεί πολύ για να γίνουν ακουστές οι 4 τελευταίες, μ' έκανε να τελειώσω το ψάξιμο στους 11 κάλυκες κι οι υπόλοιποι έμειναν "αόρατοι".
Δύο από τους στόχους (φίλτρα μηχανημάτων) που χρησιμοποίησαν άγνωστοι στο λατομείο Π. Ρήγα όπου βρέθηκαν και τα καμένα ύποπτα ευρήματα.
[26] Όπως είναι φυσικό, έπειτα από κάθε δημοσίευση πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με ενδεχόμενα νέα ευρήματα. Για το συγκεκριμένο θέμα, δεν αρκεί να βρεθούν κάλυκες· πρέπει να εντοπιστούν και τα ίχνη των βολών. Αλλιώς, τα στοιχεία θα καταχωριστούν στα πλαστά. Για παράδειγμα, στις 12/12/06 μέσα στη Σπηλιά, 20 μέτρα από την είσοδο, πάνω στο δρόμο, υπήρχε παλιό κουτί από 50 σφαίρες Luger Magtech και δίπλα η πλαστική άδεια θήκη. Ούτε κάλυκες, ούτε ίχνη βολών· το εμφανές σημείο, η κατάσταση του κουτιού (φθαρμένο μεν αλλά χωρίς σημάδια πως είχε παλιώσει στο ύπαιθρο ή μέσα στη Σπηλιά), όλα συνηγορούν για το φτιαχτό του πράγματος.
|
[προσθήκη-4/2/15] Όμως, στις 21/3/12 είδα πάλι αυθεντικά κατάλοιπα. Χαρακτηριστική είναι η επιλογή του σημείου. Πραγματικά, αν ήθελαν να ακουστούν σε όσο μεγαλύτερη έκταση μπορούσαν, το πέτυχαν. Η συγκομιδή: 168 κάλυκες των 9mm, 12 από 45άρι, κι όσο για τα κυνηγετικά φυσίγγια βαρέθηκα να τα μετρήσω, όμως υπολόγισα πως ήταν άλλα τόσα.. |
Αριστερά, μέρος των ευρημάτων (στην ένθετη οι μάρκες). Δεξιά, ορισμένοι από τους αυτοσχέδιους στόχους.
[27] Τα ίδια περίπου επαναλαμβάνονται σε αναφορά του Βέμπου που αναδημοσιεύει ο Μπαλάνος (βλ. Πέρα από το Αίνιγμα της Πεντέλης, σ. 150. Βλ. και Βασίλης Στάμος, Υπόγεια Αθήνα; Η Συνομωσία ενός μύθου, σ. 140). Απορία: γιατί ύστερα από 21 χρόνια επαναλαμβάνονται τα περί ΠΑΟ και δεν αναφέρεται η λέξη μπαζούκα; Μπορεί να είναι και τα δύο αντιαρματικά όπλα, να βάλλουν βλήματα με εκρηκτική γόμωση ταχύτατης εκτόνωσης (HEAT), όμως είναι τελείως διαφορετικά: το ΠΑΟ είναι Πυροβόλο 'Ανευ Οπισθοδρομήσεως (recoilless gun) είτε φορητό είτε μεγαλύτερου διαμετρήματος εγκατεστημένο πάνω σε όχημα (συνήθως τζιπ), και το bazooka είναι ελαφρύς φορητός εκτοξευτής ρουκετών (6 κιλά βάρος, ενώ το φορητό ΠΑΟ ζυγίζει 14 κιλά). Να σημειώσουμε πως οι ρουκέτες μπορούν να εκτοξευτούν χωρίς το μπαζούκα, είτε με σωλήνα αποχέτευσης (όπως έκανε η 17Ν) είτε με λαμαρίνα ή τάβλες που σχηματίζουν επιμήκη δίεδρη γωνία. Αμφότερα, μπαζούκα και ΠΑΟ, είναι παρωχημένα όπλα και αντικαθίστανται από εκτοξευτές κατευθυνομένων πυραύλων.
[28] Το ίδιο επιχείρημα προβάλλει και ο Ζήσης (βλ. Τα μυστήρια της Πεντέλης, σ. 174, υποσ. 15)
[29] Στις 16/4/92 είδα χαραγμένο 17Ν στο αριστερό καλύβι των τριβείων Περράκη. Επίσης (δε θυμάμαι αν ήταν πριν ή μετά), το έγραψαν και με μπογιά.
Φαντάζομαι ότι δε θα το έκανε μέλος της Οργάνωσης, αλλά κάποιος θιασώτης. Πάντως στις 31/3/97 στο δεξί καλύβι υπήρχαν καμιά 50αριά τρύπες στον εσωτερικό τοίχο από πιστόλι των 9mm (κανείς κάλυκας, μόνο βολίδες). Στις 23/3/00 είχαν κάνει πάλι εκεί σκοποβολή και βρήκα 13 κάλυκες των 9mm. Στις 13/8/00 επανήλθαν και άφησαν μόνο ένα κάλυκα. (Ήταν πλέον δύσκολο να μετρήσω τις τρύπες, γιατί από τα πλήγματα είχαν πέσει τμήματα σοβά κι είχαν γίνει μεγάλες τρύπες στους τσιμεντόλιθους, που αργότερα πουλιά μετέτρεψαν σε φωλιές). Στις 20/11/00 είχαν ξανάρθει και βρήκα 13 κάλυκες.
Τα σημάδια από τις βολίδες στον τοίχο, και στις ένθετες δύο από τις φωλιές.
Όσον αφορά λοιπόν το 2000 μάλλον είχαμε πάλι μια δραστηριότητα που θύμιζε τους πιστολέρος σε μίνι κλίμακα. Το αξιοσημείωτο είναι ότι στο μεσαίο καλύβι κάποιοι νοσταλγοί έγραψαν στις 11/3/04 με μαύρο σπρέι: 17 Νοέμβρη the great comeback is coming (για να ακολουθήσει γκραφίτι με ανταλλαγή ύβρεων).
[30] Αυτά σε προανακριτικές απολογίες που, ως γνωστόν, στη συνέχεια αμφότερες ανακλήθηκαν
(βλ. http://athens.indymedia.org/local/17N/praktika.php?day=96 και day=98).
Μπορεί λοιπόν ο Μπαλάνος να γράφει «'Αλλωστε το σημείο το είχε ήδη αναφέρει καθαρά ο Σάββας Ξηρός ως σημείο εκπαίδευσης της 17Ν» (Το κόκκινο αστέρι, Ανεξήγητο, τ. 171, Νοέμβριος 2002), εννοώντας τη Σπηλιά, όμως αυτό δεν έχει διασταυρωθεί.
[31] Για την ακρίβεια, ήταν 2 σχετικά πλήρεις ρουκέτες (κεφαλή, πυροσωλήνας και κινητήρας), 3 κεφαλές και 1 κινητήρας. (Επίσης κινητήρας ήταν και το μεταγενέστερο έβδομο εύρημα). Οπότε, αν υποθέσουμε ότι 2 από τις αποχωρισμένες κεφαλές συνδυάζονται με τους 2 κινητήρες, λείπει τουλάχιστον ένας κινητήρας και 3 πυροσωλήνες, για να έχουμε ένα σύνολο 5 ρουκετών. (Χαρακτηριστικό είναι ότι, από όσο ξέρω, δε βρέθηκαν καθόλου κώνοι κεφαλών ούτε πτερύγια ούτε αποσπασμένες χοάνες ακροφυσίων, ούτε ακούστηκε τίποτε για κανένα μικρότερο εξάρτημα όπως περόνες ασφαλείας, κολάρα, κλιπ, κ.λπ.).
[32] Έτσι, δεδομένου ότι 2 κομμάτια πήρε η παρέα του Νοδάρου το 1983, δεν ξέρω μόνο ποιος πήρε τα άλλα 2, το πρώτο και το έβδομο δηλαδή (που έβλεπα μέχρι τις 13/11/87).
[33] Ο Μπαλάνος στο βιβλίο του (σ. 74) δηλώνει ότι «άλλα είπα κι άλλα γράφτηκαν», χωρίς όμως να διευκρινίζει ποια. Υποθέτω πως τα περί μάχης στο βουνό περιλαμβάνονται σ' αυτά.
[34] Ήταν από το 521 τάγμα (με έδρα την Αγία Παρασκευή τότε). Αν λοιπόν, τον επόμενο χρόνο (1981) βρήκα τις ρουκέτες, γιατί να μην ήταν δικές τους; Αλλά παλαιότερα υπήρχαν πεζοναύτες (505 τάγμα) και στο στρατόπεδο του Διονύσου. Υποθέτω πως αυτοί θα έκαναν πιο συχνά τις ασκήσεις τους στην Πεντέλη. (Επειδή κατά τη διάρκεια της χούντας ήταν μια από τις "αμαρτωλές" μονάδες, στη μεταπολίτευση απομακρύνθηκαν εκτός Αττικής. Κατά το χρόνο εύρεσης των ρουκετών στη θέση του 505 ήταν μεν η μονάδα της... Σωματικής Αγωγής, αλλά δεν ξέρουμε το πότε εκτοξεύτηκαν οι ρουκέτες ούτε τον ακριβή τόπο. Για παρόμοιους λόγους απομακρύνθηκαν αργότερα και οι της Αγίας Παρασκευής).
|
[1η προσθήκη] Ένα τέταρτο του αιώνα μετά, στις 24/4/04, ο Θανάσης Ξανθόπουλος (Πάνειος) βρήκε στο βουνό Αφορισμός (Σκάρπα), πίσω από το Διονυσοβούνι, μία χρησιμοποιημένη ρουκέτα. Επειδή δεν είναι διαθέσιμο το εύρημα ούτε υπάρχει φωτογραφία του παρά μόνο η ανάμνηση «Πρέπει να ήταν μονόχρωμη πράσινη...», δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα αν ήταν ρουκέτα ριγμένη από τους πεζοναύτες (εκπαιδευτική) ή από τρομοκράτες (επιχειρησιακή), όπως δηλαδή υποδηλώνει το πιθανό χρώμα. Όμως, είτε έτσι είτε αλλιώς, το εύρημα κάνει τις ρουκέτες της Σπηλιάς ακόμη λιγότερο μυστηριώδεις. |
|
[2η προσθήκη] Πάντως, στις αρχές της δεκαετίας '50 γίνονταν ανακοινώσεις μέσω του ημερήσιου τύπου για στρατιωτικές ασκήσεις με πραγματικά πυρά, και μάλιστα στην ευρύτερη περιοχή της Σπηλιάς (βλ. εδώ). |
[35] Πηγαίνοντας είχα προσέξει, ακριβώς πριν αφήσουμε τον ασφαλτόστρωτο δρόμο, μια σειρά στην άκρη από χαμηλές στήλες φτιαγμένες από πέτρες. Φαίνεται πως εκεί έπρεπε να γίνει το "σαμποτάζ", αλλά πού να πάει το μυαλό μου!